****(اشعارشب ششم محرم )

 

مدح حضرت قاسم بن الحسن(ع)

 

عشق توماندگارست تاابددریاد

 

نوکرم من،نوکری مادرزاد

 

شکرمی کنم که خداونداز کرم

 

اشک برشماراهدیه به من داد

 

گرچه دورم از توولی امشب

 

سلامم رامی سپارم به دست باد

 

برسان سلام مرابه پیشگاه ارباب

 

بگوکه اگرمی خواهی نوکرت شودشاد

 

رحمی نما واز گناهش درگذر

 

این بنده رابادست خویش نماآزاد

 

الهی بمیرم برای توی یابن الزهرا(ع)

 

صدایت شنیدندوکسی پاسخ نداد

 

عوض پاسخ آنقدرنیزه زدند براو

 

زینت دوش نبی برخاک افتاد

 

 

 

صدازدی کسی به صدایت جواب نداد

 

تشنه بودی وکسی به دستت آب نداد

 

 

 

غریب کربلا،پسرزهرا(س)سلام

 

شکرخداکه این اشک جاریست مدام

 

من بی مرامم ولی شنیده ام

 

توچشمه لطفی وکرم ومرام

 

می بالم به خودوفخرمی فروشم

 

که تنهاماداریم چنین امام

 

امامی که بادست خویش

 

به روی زانوگذارد سرغلام

 

امام که به روی نیزقرآن بخواند

 

وسنگ می زدند براوازپشت بام

 

وناموسش که ناموس خدابود

 

میان آن همه حرامی وازدحام

 

وسرش به روی نیزه وخواهرش

 

نظاره می کرد از کوفه تاشام

 

آن اسارت ودسته های بسته

 

اینطرف خواهرت درملاعام

 

این طرف چشم حرامی ونامحرم

 

اینطرف سنگ وخاکسترودشنام

 

 

 

*****(مدح)

 

قاسم بن الحسن(ع)

 

ازمیان جمعیت صدائی برخواست

 

جانم به فدای عموکه خیلی تنهاست

 

من زاده حسنم (ع)نهراسم زعجل

 

درپیش من مرک اهلامن العسل

 

بارها پسرخواندی ومراگرفتی دربغل

 

فردازنده می کنم حسن رادرجمل

 

عموجان،

 

امشب وعده دادی مراازبلائی عظیم

 

ولی بشنواین سخن از کریم بن کریم

 

منم قاسم(ع)جگرگوشه برادرت

 

جان من به فداری تووعلی اصغرت(ع)

 

رسیدوقت نبردوگفت عموجان

 

اجازه بده تاکه روم من به میدان

 

سیزده ساله ام ونوجوانی نحیف

 

پسرحسنم(ع)ولشکری راحریف

 

هرلباس رزمی که برتنش می کردند

 

بزرگتربودپس بیرون می آوردند

 

کفت من که ازتبارعشق ؛حسنم(ع)

 

لباس رزم من هست این کفنم

 

کفن به تن نمودمقابل لشکرایستاد

 

مردشامی خندیده ای بلند سرداد

 

حسین(ع)راببیندبه چه روزی افتاده

 

نوجوانی به جنگ مافرستاده

 

غیرت حسنی (ع)اش بلند شدنعره زدحرامی

 

این صحبت چیست که خویش تومی خرامی

 

منم قاسم(ع)،حسین(ع)باشدپدرم

 

حریف تونه ،حریف کل لشکرم

 

چومردشامی شنید اینچنین فریاد

 

فرزندانش رایکی یکی به میدان فرستاد

 

رجزهای مردشامی راقاسم (ع)باطل کرد

 

هردوفرزندش رابه درک واصل کرد

 

خودبه میدان زدوآبرویش رفت برباد

 

چنان ضربتی قاسم (ع) زدکه برخاک افتاد

 

برای آنکه آبرویشان نرودبیشتر

 

دستورحمله دادبه کل لشکر

 

آنقدرضربه زدند تا بی حد

 

هرکه هرچه داشت دردست می زد

 

می زدند باشمشیر،نیزه ،خنجر

 

می خواستند شودبدنش شبیه اکبر(ع)

 

قصه ای دردل اهل خیام نشست

 

آنقدرزدند که استخوان شکست

 

ناگه افتاداواز پشت فرس

 

فریادکشیدعموبه فریادم برس

 

سروده شاعرومداح اهل بیت برادر حاج مهدی جهان میهن 

 

***(سینه زنی سنگین )

 

قاسم بن الحسن(ع)

 

ای پسربرادرم-پدربودم برات دائم

 

آبروموبخرحالا-از جابلندشوای قاسم(ع)

 

توروبجان مادرم-راه نره دیگه اینچنین

 

آتیش نزن به قلب من-پاتونکش روی زمین

 

بادیدنت می افتم من یادبابا

 

جان عموتوبرزمین نکش باهات

 

بادیدنت می افتم یادمادرم

 

مادرتونذرکردتوخیمه هابرات

 

واویلا4

 

به من بگوچطوربدم-جواب باباحسنت(ع)

 

مادرت توی خیمه ها-منتظرآمدنت

 

اینقدرازدردپهلو-به روی خاک نزن چنگ

 

استخوانهات شکسته شد-به زیربارش سنگ

 

شکسته شدپهلوی توشبیه زهرا(س)

 

بلندشده قامتت ازدورشدی پیدا

 

چیکارکردندباهات بگوای قاسم(ع)من

 

شدی شبیه اکبرم(ع) توارباًارباً

 

واویلا4

 

تمام آرزوم اینه –ببینم شادی تو

 

ببینم که پوشانده ام-رخت دامادی تو

 

اماصدافسوس می بینم-باخون حناگرفته ای

 

چشاتوواکن قاسمم(ع)-انگارشفاگرفته ای

 

می بینم که میان خون غوطه وری

 

توهم مثل باباحسن(ع)خون جگری

 

داغ منوتازه نکن ای عموجون

 

دائم به یادکوچه ومیخ دری

 

واویلا4

 

نکش پاتوروزمینا-آتیش به قلبم می زنی

 

پهلوت شکسته قاسمم(ع)قلبمواز جامی کنی

 

چه جنگی کردی تومیدون-که گشتی قاسم(س)سنگ بارون

 

هی می کشی پاروزمین –انگارشکسته استخوون

 

چیکارکردندباهات قاسم(ع)تومیدان

 

هی دست وپامی زنی ومی گی عموجان

 

اونقدزدن  امون تو بریدند

 

بابات بازهرا(س)اومده از جنان

 

واویلا4

 

سروده شاعرومداح اهل بیت برادر حاج مهدی جهان میهن

 

****(سینه زنی شور)

 

قاسم بن الحسن(ع)

 

نوه حیدر(ع)-ابن الحسنم(ع)

 

مردنبردو-به تن کفنم  -2

 

رجزی که وقت نبردمی خوانم

 

قاسم بن الحسن بن امیرالمومنانم(ع)-2

 

منم قاسم (ع)-حریفم یک لشکر

 

من قاسم(ع)-تورگهام خون حیدر(ع)

 

منم قاسم(ع)-از تبار شورواحساس

 

                                       منم قاسم(ع)- شاگرددست عباس(ع)

 

منم قاسم (ع)4

 

نوه حیدر(ع)-گرفت به دست شمشیر

 

می گه امیری –حسین (ع)ونعم الامیر-2

 

رجزی که می خواندوقت پیکار

 

لافتی الاعلی لاسیف الاذوالفقار-2

 

منم قاسم(ع)-یارویاورحسین(ع)

 

منم قاسم(ع)-پسربرادرحسین(ع)

 

منم قاسم(ع)-عشق مولادردلم بی نهایت

 

منم قاسم(ع)-کشته راه  ولایت

 

منم قاسم(ع)-4

 

مثل اکبر(ع)-منوگرفتی دربغل

 

بزاربرم -نمی ترسم من از عجل

 

برای من-مرگه اهلامن العسل

 

دوباره من –زنده کنم جنگ جمل-2

 

منم قاسم(ع)-که زدشمن نمی هراسم

 

منم قاسم(ع)-که به نام زهرا(س)حساسم

 

منم قاسم(ع)-شاگرددرس عباسم (ع)

 

منم قاسم(ع)-4

 

ذکرحسینه –برلبم دائم

 

شیرحسنم (ع)-اسم من قاسم(ع)2

 

 

 

                                                                                                                                                                  داده به من جنگ شوروحالی

 

رجزم هست یاعلی مولی الموالی(ع)

 

منم قاسم(ع)-قدرت علمدار

 

منم قاسم(ع)-هیبت علمدار

 

منم قاسم(ع)-همت علمدار

 

منم قاسم(ع)-4

 

بپاشد امشب –حنابندانم

 

گسسته از هم-شداستخوانم 2

 

وقتی بریدند زتن سرم

 

من می گفتم زتبارحیدرم(ع)

 

منم قاسم(ع)-که شدم سنگ باران

 

منم قاسم(ع)-که شکسته استخوان

 

منم قاسم(ع)-به زیرتیغ وسنان

 

منم قاسم(ع)-4

 

 سروده شاعرومداح اهل بیت برادر حاج مهدی جهان میهن

 

***(سینه زنی تک )

 

قاسم بن الحسن(ع)

 

اونیکه  ،  تومیدان- قامتش ،  قائمه

 

ذکری بر    لب داره- می خوونه فاطمه(س)

 

فقط اون  قاسمه (ع)2

 

عشق دل  مادر-عشق   دل همه

 

کیه اون چون حسن(ع)-که خیلی   عالمه

 

فقط اون قاسمه(ع)2

 

فقط اون قاسمه(ع)4

 

لبریز  احساسه-او  نمی هراسه

 

چونکه تو  عاشقی –استادش عباسه(ع)

 

فقط اون قاسمه(ع)2

 

 

 

بااین جنگ وپیکار-شاگرد، علمدار

 

زنده کرد،تومیدون- بازحیدر(ع)کرار

 

احسنت به، این پیکار2

 

کرده او،بربدن-جای زره کفن

 

هرکی می دیدمی گفت-زنده گشته حسن(ع)

 

زنده گشته حسن(ع)

 

ذکرزهرا(س)برلب-شدسوارمرکب

 

اماتوی خیمه –دعامی کردزینب(ع)

 

دعامی کردزینب(س)

 

آن طرف توخیمه –درکنارعمه

 

بادلی پرقصه-دعامی کردنجمه(س)

 

دعامی کردنجمه(س)2

 

تارسد،به وصال-جنگی کرد،بی مثال

 

گفت به راه عموم –خون باشه حلال

 

خونم باشه حلال2

 

چیکارکردندباهات-خم شده، زانوهات

 

چراتو،برزمین-می کشی،هی پاهات

 

مثل بابام حسن(ع)-داشتم خیلی دشمن

 

اونقدر،تیرزدن-پرزخون،شدکفن

 

تاضربه ،ای رسید-پهلویم را ،درید

 

فهمیدم ،که زهرا(س)-تومدینه چی دید

 

غمم گشته بی حد-می گندمردی نامرد

 

پیش چشم بابام-مادرش ،رومی زد

 

بایاد،کوچه ها-کاشکی بودی بابا

 

می دیدی گرفتم –انتقام زهرا(س)

 

سروده شاعرومداح اهل بیت برادر حاج مهدی جهان میهن

 

 

 

نويسنده : خادم الرضا | تاريخ : شنبه 11 آبان 1392برچسب: تاریخ: شنبه 11 آبان 1392برچسب:سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,اشعارحضرت قاسم,ابن الحسن,قاسم ,کربلا,سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,اشعارحضرت قاسم,ابن الحسن,قاسم ,کربلا,سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,اشعارحضرت قاسم,ابن الحسن,قاسم ,کربلا,سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,اشعارحضرت قاسم,ابن الحسن,قاسم ,کربلا,سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,اشعارحضرت قاسم,ابن الحسن,قاسم ,کربلا,سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,اشعارحضرت قاسم,ابن الحسن,قاسم ,کربلا,سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,اشعارحضرت قاسم,ابن الحسن,قاسم ,کربلا,سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,اشعارحضرت قاسم,ابن الحسن,قاسم ,کربلا,سروده شاعرومداح اهل بیت برادرحاح مهدی جهان میهن ,متن اشعارمحرم,اشعارشب ششم محرم,شعرقاسم بن الحسن,اشعارحضر,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |

 

 

 

 

 

 

 

 

زائر حسینی

 

 

چشم من افتاده بر گنبد و بارگاهت

 

آمـده‌ام بگـردم بـه دور قتلهگاهت

 

عزیز زهرا حسین        عزیز زهرا حسین

 

****

 

چو نی‌ نوا گرفتم، به نینوا رسیدم

 

باور نمی‌کنم من، به کربلا رسیدم

 

عزیز زهرا حسین        عزیز زهرا حسین

 

****

 

منم که از عشق تو، مجنونم ای حسین جان

 

آمـده‌ام بگویـم، ممنـونم ای حسین جان

 

عزیز زهرا حسین        عزیز زهرا حسین

 

****

 

بگو تو ای کربلا، کو ماه و کو ستاره؟

 

بگو تو ای کربلا کو طفل شیرخواره؟

 

عزیز زهرا حسین        عزیز زهرا حسین

 

بگو تو ای کربلا شبه پیمبر کجاست؟

 

بگو تو ای کربلا علیّ‌اکبر کجاست؟

 

عزیز زهرا حسین        عزیز زهرا حسین

 

****

 

آمــده‌ام ببینـم خیمــۀ آل هـاشم

 

خواهد دلم بمیرم در حجله‌گاه قاسم

 

عزیز زهرا حسین        عزیز زهرا حسین

 

****

 

بگو تو ای علقمه کو عشق و احساس من؟

 

دستم بـوَد بـه سینه کو دست عباس من‌؟

 

علیرضا فولادی-ورود به کربلا

غلام رضا سازگار-ورود به کربلا

علی (ع)

آمدم بر درگهت با چشم گریان یا علی
تو کریمی عالمی من بر تو مهمان یا علی

گرچه سر تا پا گناهم زائر قبر توام
روی لطف و مرحمت از من مگردان یاعلی

بوده عمری آرزوی من که در شهر نجف
آیم و بوسم ضریحت از دل و جان یا علی

آمدم چون کعبه قبرت را بگیرم در بغل
با تو بندم بار دیگر عهد و پیمان یا علی

آمدم تا از تو پرسم از چه بعد از قرن ها
مانده قبر همسرت از دیده پنهان یا علی

آمدم تا با تو گویم سائلم در مانده ام
باز کن بر من ز رحمت باب احسان یا علی

آمدم تا با تو گویم مرغ جانم را بگیر
از کرم دور ضریح خود بگردان یا علی

آمدم تا با تو گویم آخر ای چشم خدا
یک نگه کن بر من آلوده دامان یا علی

آمدم تا با تو گویم با همه جرم و خطا
هر که هستم دوستت دارم به قرآن یا علی

ای که می دادی غذای خویش را بر قاتلت
لطف کن بر من که هستم از محبان یا علی

تا صورت پیوند جهان بود، على بود
تا نقش زمین بود و زمان بود، على بود

آن قلعه گشایى که در از قلعه خیبر
برکند به یک حمله و بگشود، على بود

آن گرد سر افراز، که اندر ره اسلام
تا کار نشد راست، نیاسود، على بود

آن شیر دلاور، که براى طمع نفس
برخوان جهان پنجه نیالود، على بود

این کفر نباشد، سخن کفر نه این است
تا هست على باشد و، تا بود، على بود

شاهى که ولى بود و وصى بود، على بود
سلطان سخا و کرم و جود، على بود

هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس
هم صالح پیغمبر و داود ، على بود

هم موسى و هم عیسى و هم خضر و هو ایوب
هم یوسف و هم یونس و هم هود، على بود

مسجود ملایک که شد آدم، ز على شد
آدم چو یکى قبله و مسجود، على بود

آن عارف سجاد، که خاک درش از قدر
بر کنگره عرش بیفزود ، على بود

هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن
هم عابد و هم معبد و معبود، على بود

«ان لحملک لحمى» بشنو تا که بدانى
آن یار که او نفس نبى بود، على بود

موسى و عصا و ید بیضا و نبوت
در مصر به فرعون که بنمود، على بود

چندان که در آفاق نظر کردم و دیدم
از روى یقین در همه موجود، على بود

خاتم که در انگشت سلیمان نبى بود
آن نور خدایى که بر او بود، على بود

آن شاه سرفراز، که اندر شب معراج
با احمد مختار یکى بود، على بود

آن کاشف قرآن‏که‏خدا در همه قرآن
کردش صفت عصمت و بستود، على بود


مولانا جلال الدین مولوى

 

کعبه خلوت گه اسرا فراوان علیست
بیت حق جلوه گر از روی درخشان علیست

در جهان مرد عمل باش و علی را بشناس
که ترازوی عمل کفه و میزان علیست

ای کج اندیش مکن غصب خلافت زیرا
به خدا بعد نبی سلطنت از آن علیست

روز محشر که گذرنامه جنت طلبی
آن گذرنامه به امضاء و به فرمان علیست

دادگاهی که به فردای قیامت برپاست
حکم حکم علی و محکمه دیوان علیست

کشتن "مرحب" و بگرفتن خیبر در کف
خاطرات خوش دیباچه دوران علیست

دور شو ای پسر "عبدود" از دیده ی او
که شجاعان عرب پشه به میدان علیست

این حسینی که رئیس الشهدایش خوانند
با خبر باش که شاگرد دبستان علیست

گرچه این دیده زدیدار نجف محروم است
در عوض ریزه خور سفره احسان علیست

 

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب
که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

 

من ار به قبله رو کنم ، به عشق روی او کنم
اقامه صلوة را به گفتگوی او کنم

گر از وطن سفر کنم سفر به سوی او کنم
ز حج و بیت بگذرم طواف کوی او کنم

کز احترام مولدش حرم شده است محترم

الا که رحمت آیتی ز رحمت علی بود
همه کتاب انبیا حکایت علی بود

بهشت و هرچه اندر او عنایت علی بود
اجلّ نعمت خدا ولایت علی بود

در این ولا بگو نعم ، که هست اعظم نعم

شهی که از لسان او خدا کند خطاب را
به حکم او به پا کند قیامت و حساب را

به حبّ و بغض او دهد ، ثواب را عقاب را
منزّه است از آن که من بخوانم آن جناب را

خدیو دولت عرب امیر کشور عجم

ببخشد از تبسّمی ، وجود ممکنات را
ستاند از تکلّمی قرار کائنات را

ز لطف و قهر می دهد حیات را ممات را
اگر ز حال ما سوا بگیرد التفات را

به یک اشاره می زند بساط کون را به هم

بهشت را بهشته ام ، بهشت من علی بود
علیست آن که از رخش بهشت منجلی بود

به غیر، دیده داشتن ، نشان احولی بود
کسی است عاشق ولی که ناظر ولی بود

به دست دیگران دهد کلید گلشن ارم

به زندگی از آن خوشم که زندگی است داد او
بدان امید جان دهم که جان دهم به یاد او

به عیش وطیش و نیک وبد،خوشم درانقیاد او
الا مراد عاشقان همه بود مراد او

چه درتعب چه درطرب چه درنعم چه درنقم

تو ای علی مرتضی که نفس پاک احمدی
چو نفس پاک احمدی ظهور ذات سرمدی

ز هر علل منزّهی ز هر خلل مجرّدی
به ظاهر محمدی تو باطن محمّدی

نبی به جسم ظاهرت خطاب کرده ابن عم


فؤاد کرمانی

 

ای ولی معبودم ،سر به درگهت سودم
زائر بدی بودم رفتم ار سر کوت

یا علی خدا حافظ ، یا علی خدا حافظ

با دوچشم خونبارم من فقط تو را دارم
رو به هر طرف آرم دیده ام بود سوت

یا علی خدا حافظ یا عای خدا حافظ

لطف و رحمتت باید تا مرا بیاراید
هرکجا روم آید برمشام جان بویت

یا علی خدا حافظ ، یا علی خدا حافظ

با گناه سنگینم جلوه کن به بالینم
وقت مرگ خود چینم لاله از گل رویت

یا علی خدا حافظ ، یا علی خدا حافظ

با نگاه احسانت کن نظر به مهمانت
ای نبی ثنا خوانت ای خدا ثنا گویت

یا علی خدا حافظ ، یا علی خدا حافظ

دادی از کرم راهم حاجت از تو می خواهم
من گدای در گاهم تو کرم بود خویت

یا علی خدا حافظ ، یا علی خدا حافظ

ناله خیزد از نایم این بود تمنایم
تا دوباره باز آیم در حریم نیکویت

یا علی خدا حافظ ، یا علی خدا حافظ

 

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا کند
قسم به ذات کبریا، ز یمن مرتضی کند

خدا چو هست رهنمون، مگو دگر چرا و چون
که او کند هر آنچه را که حکمت اقتضا کند

ز قدرت یَدُ اللَّهی، کسی ندارد آگهی
وسیله‌اش بود علی ، خدا هر آن چه را کند

به جنگ بدر و نهروان، علی است یِکّه قهرمان
نگر که دست حق عیان ، قتال اشقیا کند

به روی دوش مصطفی ، نهد چو پای مرتضی
نگر به بت شکستنش ، که در جهان صدا کند

به رزم خندق و اُحُد ، به قتل عَمْرو عَبْدُوُد
خدا به دستِ دست خود ، لوای حق بپا کند

چو افضل از عبادت خلایق است ، ضربتش
علی تواند این عمل ، شفیع ما‌سِوی کند

به پیشگاه کردگار ، ز بس که دارد اعتبار
دُیون جمل

کل عاشورا در یک شعر

در غروب جمعه دلها خون شود

چو تاريخ گويد ز خون شهيد
روايت كند از جنون شهيد
چو ديوانه در راه حق مي‌شود
دگر بنده شاه حق مي‌شود
شهيد و شهادت به اسم حسين
مسمي گرفتند به رسم حسين
كه راهش هميشه به ما باقي است
حديثش مي و شهد او ساقي است
حديث شهادت حديث خداست
پيام‌آورش زينب مرتضاست
حكايت ز نِي چون بيامد به ما
پيامي زدل رفت تا نينوا
حديث شهادت به خون چون سرشت
حسين گفتگو با خدا را نوشت
به راهي چو رحل اقامت فكند
به درگاه ايزد چو قامت فكند
به روياي خود ديد رسم جنون
سه بار او بخواند آيه راجعون
بفرمود خوابم مرا درربود
به رويايم او مركبي را نمود
كه اين قوم تنها و بي ساز و برگ
زپي بهر آنها رسد وقت مرگ
در اين بين اكبر پدر را خطاب
نمود و بگفتا كه اي ماهتاب
ره عشق حق بهر ما روشن است؟
پناه خدا بهر ما جوشن است؟
بگفتا كه ما نور منهج شويم
به دلهاي عشاق ما حج شويم
منور نماييم راه نجات
همه عاشقان را نماييم صراط
حسين خواند چون آيه راجعون
به ياران بياموخت رسم جنون
سپس آسمان برد  دست دعا
همه عشق حق در وجودش رها
چو در زد به درگاه رب امين
سخن با خدا را شروع كرد چنين
الهي به كرب و بلا چون رسم
پر از يار در كوفه و بيكسم
چو لب تشنه گردم ز آب فرات
به ره دشمنم بست بر من صراط
پس از آن چو عباس آمد به رود
تمام جهان سر به خاكش سجود
تو گويي كه در راه ابن العلي
همه نور حق در دلش منجلي
همه عشق او جان به راه حسين
فدا مي‌كند بهر او دست و عين
چو بر كاروان تشنگي سخت گشت
همه شرم و اندوه به او رخت گشت
چو عباس من مشك گيرد بدست
به سنگي سر و دست او را شكست
به دندان چو گيرد همه آب را
ز دشمن بگيرد همه تاب را
دگر دست عباس مانَد به رود
كه ناگه زند فرق او را عمود
ز عباس دارد دگر شرم، آب
به خون سرش چهره گردد خضاب
چو گلبرگ  گل را جدا مي‌كند
دگر او برادر صدا مي‌كند
به گاه نماز وسط چون رسيد
حديث مي و مستي و خون رسيد
چو ياران جاني به خون خفته‌اند
ز خون روان گوهري سفته‌اند
چو اكبر شنيد اين سخن‌هاي ناب
دگر زندگي را نياورد تاب
همه عشق، او را فرستاد رزم
به شمشير عشقش بنا كرد بزم
ميان نبرد رقص مستي نمود
فنا را فنا كرد و هستي نمود
چو اكبر نواي حماسه سرود
به شمشير بران تنش را ستود
يكي فرق او را نشانه گرفت
دگر اكبرم صد بهانه گرفت
به بابا بگفتا كه من تشنه‌ام
به قلبم فرورفته صد دشنه‌‌ام
پدر اين چه نوري ز بالا بود
محمد (ص) به فردوس اعلي بود
چو غالب بيامد به او تاب آب
پيمبر به او داد جام شراب
پسر سوي بالا چو پرواز كرد
پدر راه ديگر به دل باز كرد
چو بيتاب شد اصغر تشنه لب
بگفتا حسين بهر ياران شب
كه گر ناجوانمردي و نابكار
به اين غنچه احمدي رحم آر
ز آغوش مادر دگر تاب نيست
به اين طفل زيبا دگرآب نيست
چو اصغر به بالا نگاهش فتاد
سر نيزه‌اي بوسه بر گل نهاد
به ناگه يكي ابن شيطان و دد
به تير سه شعبه به آن گل بزد
به مشتش زخون آسمان هديه داد
به خون پسر گوييا فديه داد
الهي فدا كرده‌ام اين گهر
بسان خليل وقت ذبح پسر
كه قربانيت طفل شش ماهه بود
به ياران حديت شهادت سرود
دگر يادگار برادركه چند ساله بود
بسان، مرد ميدان بسي واله بود
شهادت برايش هدف بود و بس
رها از تعلق رها از قفس
همه جان او جانِ عم بوده است
حياتش پر از غصه، غم بوده است
چو رخصت گرفت از حسينِ علي
تو گويي به يادش بيامد نبي
به سوي عدو گفت، من قاسمم
ز بهر شما اي ددان عاصمم
كه من شير ميدان و جنگاورم
همه اتكالم به آن داورم
چو قاسم وضو با شهادت گرفت
شهادت دوباره روايت گرفت
حسين قاسمش غرق در خون بديد
ز بالاي بالا ندايي شنيد
به هنگام ظهر است و وقت نماز
تمام زمين و زمان غرق راز
حسينم شهادت زبهرت رسيد
بشارت دهم مي‌دهم صد اميد
دگر بهر تو يار در خانه نيست
دگر اصغرت رفت و دردانه نيست
زعباس بابا نيامد خبر
دگر اكبرت را نباشد اثر
حبيب مظاهر به خون آرميد
چو حر رياحي به منزل رسيد
غلامت دگر جان به جانان بداد
به لبخند تو جنت از حق ستاد
برو سوي دشمن كه بينم تو را
فقط رأس خونين به سوي هوا
برو سوي مقتل كه ذبح عظيم
تويي آيه حق، كتاب كريم
برو زخم دل را مداوا نما
به خونت ز دلها گره وا نما
برو تا كه زينب ببيند تو را
ببيند كه شمري نشيند تو را
ببيند چو بالا رود تيغ و داس
مشامش بيايد دگر عطر ياس
ببيند كه مادر به بالاي سر
نوا سردهد بهر عشق پسر
ببيند كه رأس از تنت شد جدا
همه خون حق در رهت شد فدا
ببيند كه ني بر سرت مي‌زنند
كه ني را نوا بر درت مي‌زنند
به اطراف سر پرتويي پر ز راز
ببيند كه ني سر فرو در نماز
ببيند كه شمس است بالاي ني
ز بويش همه مست گردند چو مي
ببيند رقيه به رأس پدر
چو بوسه زند جان رود رو به در
بگويد سرش، زينبم نوبه بس
نبيند رخت را غمين هيچ كس
خداحافظت خواهرم الوداع
دگر مي‌نيايد ز رأسم صدا
دگر زينب از سرورش دل بريد
همه آسمان اين سخن را شنيد
برادر وداع گويمت تا خدا
كه اين خواهرت بهر چشمت فدا
فداي سرانگشت ببريده‌ات
به آن زخم پا و سر و سينه‌ات
فدايت شوم اي برادر وداع
كه شايد دهد صبر بر من خدا
پيامت رسانم به نسل بشر
كه ايمن شوند از صراط خطر

 

نويسنده : خادم الرضا | تاريخ : یک شنبه 13 اسفند 1391برچسب:تقلید,مراجع, وب سايت, ساختمان هوشمند,کربلا,بین الحرمین ,متن اشعاردرباره کربلا,کربلایی ,نجف , کربلا,بین الحرمین ,متن اشعاردرباره کربلا,کربلایی ,نجف , کربلا,بین الحرمین ,متن اشعاردرباره کربلا,کربلایی ,نجف , کربلا,بین الحرمین ,متن اشعاردرباره کربلا,کربلایی ,نجف , کربلا,بین الحرمین ,متن اشعاردرباره کربلا, امام حسین ,متن اشعارامام حسین ,عاشور,حسین ,شور,سینه زنی , امام حسین ,متن اشعارامام حسین ,عاشور,حسین ,شور,سینه زنی , امام حسین ,متن اشعارامام حسین ,عاشور,حسین ,شور,سینه زنی , امام حسین ,متن اشعارامام حسین ,عاشور,حسین ,شور,سینه زنی , امام حسین ,متن اشعارامام حسین ,عاشور,حسین ,شور,سینه زنی , امام حسین ,متن اشعارامام حسین ,عاشور,حسین ,شور,سینه زنی , امام حسین ,متن اشعارامام حسین ,عاشور,حسین ,شور,سینه زنی ,کربلایی ,نجف , کربلا,بین الحرمین ,امام حسین ,متن اشعارامام حسین ,عاشور,حسین ,شور,سینه زنی , متن اشعاردرباره کربلا,کربلایی ,نجف , کربلا,بین الحرمین ,متن اشعاردرباره کربلا,کربلایی ,نجف , کربلا,بین الحرمین ,متن اشعاردرباره کربلا,کربلایی ,نجف , کربلا,بین الحرمین ,متن اشعاردرباره کربلا,کربلایی ,نجف , دسترسي و كنترل از راه دور سيستم هوشمند روشنايي, ,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |